அமெரிக்கா ஏன் போரடிக்கிறது?

35 அமெரிக்கா  ஏன் போரடிக்கிறது?  

(இன்று கிழமை திங்கள்-5)

அமெரிக்காவில் 35 ஆவது நாள் 

(அட்லாண்டிக் கடலோரம்)

இந்தியாவில் எனக்கு நண்பர்களே இல்லை என்று தோன்றுகிறது. 

காரணம் ஒன்றும் இல்லை,  கொரோனா பெரும் தொற்று காரணமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த விமான சேவை  மீண்டும் தொடங்கப்பட்டதோ இல்லையோ, என்னுடைய சென்னை நண்பர்கள் கூட்டம் கூட்டமாக அமெரிக்கா ஆஸ்திரேலியா துபாய் கனடா நெதர்லாந்து நார்வே என்று பறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இவர்கள் அனைவரிடமும் ஒரு மிகச்சிறந்த நல்ல குணம் உண்டு.  எப்போது சென்னையிலிருந்து கிளம்புகிறார்கள் என்று யாரிடமும் சொல்ல மாட்டார்கள்.  நாமாக  அவர்கள் வீட்டிற்கு அலைபேசி மூலம் அழைத்தால் “உஷ்!  குழந்தை தூங்குகிறது.  அப்புறம் பேசுகிறேன்” என்று ‘காதோடுதான்  நான் பேசுவேன்’  பாணியில் பதில் வரும். 

படம் கொஞ்சம் பழசு! 2005 இல் !

இதற்கு என் மனைவியிடமிருந்து இருவகைப்பட்ட எதிர்வினைகள் எழும் வாய்ப்பு உண்டு. ஒன்று,  “தனக்குக் குழந்தை பிறந்ததை அவர் ஏன் இதுவரை கூறவில்லை? உங்கள் நண்பர் உங்களுக்குத் தரும் மரியாதை இதுதானா? இனியொருமுறை அவர் இந்த வீட்டு வாசற்படியை மிதிக்கக்கூடாது!”  இரண்டு,  “அவருடைய மனைவி குழந்தை பெறும் வயதைத் தாண்டி விட்டாளே,  எப்படிக் குழந்தை பிறக்கும்? அவள் வீம்புக்காரி ஆயிற்றே, ஒருவேளை டாக்டர் கமலா செல்வராஜிடம் போய் அட்மிட் ஆனாளோ?”

இதைத் தொடர்ந்து செங்கல்பட்டில் இருக்கும் தன் சக ஆசிரியையின் டாக்டர் மருமகளுக்குப் போன்  செய்து ‘ஒரு பெண் எத்தனை வயதுவரை செயற்கை முறையில் கருத்தரிக்க முடியும்?’ என்று கேட்பாள். அந்தப் பெண்ணும் மிகவும் மரியாதையுடன் நமஸ்காரம் சொல்லி, ‘இப்போது பிஸியாக இருக்கிறேன் டீச்சர்!  மாலைக்குள் வாட்ஸ்அப்பில் பதில் அனுப்புகிறேன்’ என்று முடிப்பாள். அதன்படியே நூறு பக்கத்துக்குக் குறையாத பிடிஎப் கோப்புகளின் தொகுப்பு  இரவின் நிசப்தத்தில் ‘டிங்’கென்று வந்து விழும். அதில் என்ன இருக்கிறதென்று அந்த டாக்டர் பெண்ணுக்கே தெரியுமோ என்னவோ! ‘ சுருக்கமாக ஒரு பதில் சொல்லத் தெரியாதவள்! என்ன படித்து என்ன பயன்?’ என்ற புலம்பலோடு அந்த விஷயத்தை விட்டுவிடுவாள் என் மனைவி. 

(இந்த இடத்தில் வங்கிகளின் தலைமை அலுவலகத்தில் நடைபெறும் ஒரு  தமாஷ் நிகழ்ச்சியை குறிப்பிட வேண்டியிருக்கிறது.  ரிசர்வ் பேங்க்,  ஸெபி, நிதி அமைச்சகம் போன்ற அதிகார பீடங்களிலிருந்து, ஐம்பதிலிருந்து நூறு பக்கம் உள்ள  சர்க்குலர்கள் ஜெனரல் மேனேஜரின்  பெயருக்கு வந்திருக்கும். அதுவும் பட்ஜெட் சமயத்திலும், நிதியாண்டின் இறுதியிலும் அடிக்கடி அப்படி வரும். தன் உதவியாளர்களை அழைத்து, “சர்க்குலர்களை ஆழமாகப் படித்து உடனே நம் கிளை அலுவலகங்களுக்கு  என் கையெழுத்தில் இங்கிருந்து சர்க்குலர் அனுப்பிவிடுங்கள்” என்பார்.  அது மட்டும் இல்லை, “நான்  5மணி பிளைட்டில் பம்பாய் போக வேண்டும் தெரியுமல்லவா?  அதற்குள் என் கையொப்பத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளுங்கள்” என்பார். அவர் சொல்லும்போதே மணி மூன்றரை ஆகியிருக்கும்.

அதிமுக்கியமான ஆணைகள் அடங்கிய  சர்க்குலர்களை எப்படி ஒரு மணி நேரத்தில் படித்துப் புரிந்துகொண்டு, வங்கியின் கிளைகள் கடைப்பிடிக்கவேண்டிய விதிகளைப் பட்டியலிட  முடியும்? அதே சமயம் ஜெனரல் மேனேஜரின் ஆணையையும் புறக்கணிக்க முடியாதே! இதற்காகவே இந்திய நிர்வாகத்துறை ஒரு வழிமுறையைக் காலம்காலமாகக் கடைப்பிடித்துவந்தது. அதாவது, நாங்கள் பிறப்பிக்கும் சர்க்குலரில், ’இத்துடன் இணைத்துள்ள ரிசர்வ் பேங்க் ( அல்லது ஸெபி..)  சர்க்குலர் நம்பர்../தேதி .. யைக் கவனமாகப் படித்து ஆவன செய்யவும். தவறினால் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்’ என்ற நாலே வரிகள் தான் இருக்கும்! சம்பந்தப்பட்ட சர்க்குலரின் நகல் இணைக்கப்படும். நீளமான சர்க்குலர்களை யாரும் படிப்பதில்லை.)

முதலிலேயே தான் அமெரிக்கா வந்து விட்டதாக நண்பர் கூறியிருந்தால் இவ்வளவு சர்ச்சைகள் வந்திருக்குமா? தூங்கிக்  கொண்டிருப்பது அவரது பேரக்குழந்தைதான் என்று தெரிந்துவிட்டிருக்காதா?

இன்னொரு நண்பர் நள்ளிரவில் போன் செய்து “என்ன, வழக்கம்போல் மார்னிங் காப்பி ஆகிவிட்டதா?” என்றார். “ஆறிவிட்டது” என்றேன். இரவில் சில நாட்கள் படிக்கும் வேலை அதிகமிருந்தால் ஒரு சிறிய தம்ளரில் காப்பி அருந்தும் பழக்கம் எனக்கு உண்டு. அது எனது தூக்கத்தை எப்போதும் பாதித்ததில்லை. இன்றும் என் மனைவி காப்பியைக் கொண்டுவந்து வைத்திருக்கிறாள். நான் கவனிக்காததால் ஆறிவிட்டது. அதைக் கேட்ட பின்புதான் நண்பருக்கு நான் அமெரிக்கா வந்தது நினைவுக்கு வந்தது. “நான்  சிட்னியில் இருக்கிறேன்” என்று தெரிவித்தார். “எல்லாரையும் விசாரித்ததாகச் சொல்லவும்” என்று முடித்தேன். “யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்” அல்லவா நம் கொள்கை! 

என்னுடைய வலைப்பதிவுகளை அன்றாடம் சுமார் 120 முதல் 150 பேர் படிக்கிறார்கள் என்று தெரிகிறது. இவர்களில் சென்னையிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து அமெரிக்கா, கனடா வந்திருப்பவர்கள் ஐம்பது பேராவது இருப்பார்கள். எல்லாருடனும் வாட்ஸ்அப்பில் பேச என் வீட்டில் சுதந்திரம் உண்டு. ஆனால் “குழந்தை தூங்குகிறது”, “சம்பந்தி யம்மா தூங்குகிறார்”, “மருமகளின் புதிதாக மணமான தங்கையும் கணவனும்- நிலவுத்தேனுக்காக வந்தவர்கள்-தூங்குகிறார்கள்”, “மகள் ஒர்க் ஃபிரம் ஹோம்- சப்தமாகப் பேசாதீர்கள்” என்று தான் பதில் கிடைக்கிறது. போகட்டும், நமது நண்பர்களால் எப்போது பேச முடிகிறதோ அப்போதாவது பேசலாமல்லவா? அதுதான் இல்லை. அந்த நேரத்தில் தானே அவர்களின்  மனைவிமார் தூங்க ஆரம்பிக்கிறார்கள்!  

உடனே எனக்கெதிரில் சுவரில் மாட்டியிருக்கும் படத்தைப் பார்ப்பேன்: சுதந்திர தேவியின் சிலை! அடடா, அமெரிக்காவில் விசிட்டிங் இந்தியர்களுக்குத்தான் எவ்வளவு சுதந்திரம் போங்கள்! 

இந்த நாட்டில் காகிதங்களைக் கழிப்பறை அம்சங்களுக்காகச் செலவழிக்கும் அளவுக்கு  தினசரி பத்திரிகைகளாகச் செலவழிப்பதில்லை. அது அவசியமாகவும் தெரியவில்லை. ஏனெனில் எல்லாச் செய்திகளும் ஒளிவடிவில் திரையில் வந்துவிழுகின்றன, பெரும்பாலும் இலவசமாக. நமக்குத்தான் தொலைக்காட்சித் திரை, கணினித்திரை, அலைபேசித்திரை என்று ஒவ்வொரு விஷயத்திற்கு ஒரு திரையைப் பார்த்து கண்கள் பூத்துவிடுகின்றன. (“அலிபாபாவும் நாற்பது திரைகளும்” என்று 500 வார்த்தையில் யாராவது கதைப்போட்டி வைக்கலாம். நான் நடுவராக இருக்கத்தயார்). 

காகித விளம்பரங்களுக்கு  மாற்றாக சமூக ஊடகங்கள் ஒவ்வொன்றிலும், குறுஞ்செய்தியிலும், தொலைக்காட்சியிலும், நொடிக்கொரு விளம்பரம் தோன்றி மறைகிறது! உள்ளூர் அடையாறு ஆனந்த பவனில் ‘பக்கெட் பிரியாணி’ ஆர்டர் செய்து இரண்டே நிமிடத்தில் நியூஜெர்ஸி, நியூயார்க்கில் இருக்கும் பிரியாணிக் கடைகள் அனைத்தும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அலைபேசித்திரையில்  வந்துபோகின்றன!யூடியூபில் கவிதா, வனிதா அல்லது பபிதா அந்த பிரியாணியைத் தயாரித்தே காட்டிவிடுகிறார்கள்!  ‘செயற்கை நுண்ணறிவு’ எப்படியெல்லாம் பயன்படுகிறது! 

கணினித்துறை வளர்ந்து, நம் பிள்ளைகள் அதே துறையில் வேலைக்குச் சென்றுவிட்ட பிறகு, பாட்டி முதல் பிஞ்சுக் குழந்தைவரை கணினிசார் தொழில்நுட்ப வலையில் அகப்பட்டே தீரவேண்டியுள்ளது. நேரடிப் பேச்சுக்கு ஆளும் இல்லை, நேரமும் இல்லை. போரடிக்காமல் என்ன செய்யும்?  

இந்த ‘போரி’லிருந்து - அதாவது அலுப்பிலிருந்து- விடுபடவேண்டுமென்று உண்மையிலேயே என் நண்பர்கள் விரும்பினால், எளிமையான வழி ஒன்று உண்டு. என்னுடன் வாட்ஸ் அப்பில் பேசுங்களேன்! எனக்கும் கொஞ்ச நேரம் போரடிக்காமல் பொழுது போகுமல்லவா?

• இராய செல்லப்பா  நியூஜெர்சியில் இருந்து.