(பதிவு 101) பெண் ஜோதிடரும் ஆண் ஜோதிடரும் ..( தொடர்ச்சி)

அடுத்த நாள்.

தமிழர்களாகிய நமக்குக் காலையில் எழுந்ததும் இரண்டு விஷயங்கள்தானே நிரந்தரம்? ஒன்று, காப்பி குடித்தல். இன்னொன்று ‘ஹிந்து’ படித்தல்.

நான் ஹைதராபாத், பெங்களூர், டில்லி போன்ற பெருநகரங்களில் இருந்திருக்கிறேன். அங்கெல்லாமும் ‘ஹிந்து’ வரும். ஆனால் படிக்கச் சகிக்காது. முதல் நான்கு பக்கங்கள் பெரும்பாலும் அந்தந்த ஊரிலுள்ள  ஆசிரியர்களால் நிர்வகிக்கப்பட்டதால், உள்ளூர் செய்திகளே அதிகம் வரும். ஆனால், ஒரு சில பத்திகளைத்தவிர, மற்றவை படிக்க சுவாரசியமாக இராது. காரணம், சென்னை ‘ஹிந்து’வின் எழுத்துப்பாணி அங்கே இருக்காது! அதனால், சென்னை வரும்போதெல்லாம், காலையில் ‘ஹிந்து’வை எழுத்துவிடாமல் படித்து ஆசையைத் தீர்த்துக்கொள்வேன்.

ஹிந்துவும் காலத்திற்கேற்ப மாறிக்கொண்டுதான் வருகிறது. முன்பெல்லாம் தினத்தந்தியில் மட்டுமே வரும் ‘சதக் என்று குத்தினான்’, ‘ஷூட்டிங்கில் நடிகையின் சேலை கிழிந்தது’  போன்ற செய்திகள் இப்போது ஹிந்துவிலும் வருகின்றன. ஏழுதலைமுறை சித்த வைத்தியர் விளம்பரமும், ரப்பானி வைத்தியசாலை விளம்பரமும்தான் இன்னும் வரவில்லை என்கிறார்கள்.

அப்படித்தான் அன்று ஒரு ஜோதிடரின் விளம்பரமும் வந்திருந்தது. முதியவரான ஆண் ஜோதிடர். அறுபது வருட அனுபவம் என்று போட்டிருந்தது. பார்க்க நம்பிக்கையூட்டும் உருவம். தி.நகரில் முக்கியமான ஒரு பள்ளியின் அருகில் அவரது முகவரி இருந்தது. ‘இவரைப் போய்ப் பாருங்களேன்’ என்று அடுப்பங்கரையிலிருந்து சிபாரிசு வந்தது. காப்பியை விரைந்து குடித்துவிட்டு, ஹிந்துவை மடித்துக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு ஸ்கூட்டரில் கிளம்பினேன்.   

அந்தக் காலத்தில்தான் தி.நகரில் எவ்வளவு பெரிய பரப்பளவில் வீடுகள் கட்டியிருக்கிறார்கள்! இந்த ஜோதிடரது வீடு குறைந்தது மூன்று அல்லது நான்கு கிரவுண்டு இருக்கும். உள்ளே இருபது கார்கள் நிறுத்தலாம். பந்தல்போட்டு அதன் கீழ் ஊஞ்சலில் அமர்ந்திருந்தார் ஒரு பெண்மணி. ஜோதிடரின் மனைவி. என்னைப் பார்த்ததும் வேகமாக எழுந்து,  “வாருங்கள்” என்று முகமலர்ந்து சொன்னார். “பூஜையில் இருக்கிறார். இன்னும் கால்மணி ஆகும். இங்கேயே இருக்கிறீர்களா, உள்ளே வந்து பூஜையைப் பார்க்கிறீர்களா?” என்றார்.

நல்ல சகுனமாகப் பட்டது எனக்கு. உள்ளே போனேன். பதினைந்துக்குப் பதினெட்டு அளவுக்குப் பெரிய பூஜை அறை. சுவரின் நாற்புறமும் கடவுளர்களின் பெரிய பெரிய படங்கள். மடி ஆச்சாரத்துடன் ஒரு முதிய அய்யங்கார் ஸ்ரீ ராமச்சந்திரமூர்த்திக்கு அர்ச்சனை செய்து கற்பூரம் காட்டிக் கொண்டிருந்தார்.  வழுவழுப்பான சுத்தமான தரையில் அமர்ந்தேன். கற்கண்டும் பழங்களும் கடவுளுக்கு நைவேத்தியம் செய்தபிறகு எழுந்தார். என்னைப் பார்த்தவுடன் புன்னகையுடன் பிரசாதத்தை நீட்டினார். பூஜை தீர்த்தம் கொடுத்தார். ‘சேவிக்கலாம்” என்றார். வணங்கினேன். எனக்காகவும், என் நண்பரின் மகனுக்காகவும்.

சற்று நேரத்தில் தன் அறைக்கு வந்தார். “உட்காருங்கள்” என்று அருகில் இருந்த சோபாவைக் காட்டினார். அவருடைய முகத்தில் வயோதிகத்துக்கே உரிய கம்பீரமும், பக்தியின் தூய்மையால் விளையும் ஒளியும் தெரிந்தன. இவர்மூலம் அந்தப் பையனுக்கு நல்லது விளையும் என்று என்னையறியாமலேயே நம்பிக்கை ஏற்பட்டது.  கையிலிருந்த ஜாதகத்தை எடுத்து அவரிடம் கொடுக்கப் போனேன். அதற்குள் ‘நில்லுங்கள்’ என்பதுபோல் கையால் ஜாடை காட்டினார். ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடிக்கொண்டு தியானித்தார். பிறகு கண்களைத் திறந்து “ஒரு பையனின் கல்வி தடைப்பட்டது குறித்துப் பேச வந்திருக்கிறீர்கள் அல்லவா?” என்றார்.

நான் ஜோதிடர்களுடன் அதிகம் பழகியதில்லை. அவர்களில் சிலர் முகக்குறிப்பு உணர்தல் என்னும் Face Reading இல் வல்லவர்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனால் நேரில் அனுபவிப்பது இதுவே முதல்முறை. “ஆமாம் ஐயா” என்று பணிவுடன் சொன்னேன். ஜாதகத்தை வாங்கிக்கொண்டார். பையனைப் பற்றிய விவரங்களைச் சொன்னேன்.

அனுபவப்பட்டவர் அல்லவா? சில நிமிடங்களிலேயே கடகடவென்று கூறத் தொடங்கினார்: “பையனுக்குப் படிப்பு உண்டு. ஆனால் இட மாற்றம் அவசியம். இன்னும் ஒன்பது மாதங்களுக்கு வெளிநாட்டுக்குப் போகும் வாய்ப்பு உண்டு. அதன்பிறகு இங்குவந்து விடுவான். ஒரு பட்டப் படிப்பு முடித்துவிடுவான். கவலை வேண்டாம்” என்றார்.

“பையன் மீது எந்தக் குற்றமும் இல்லை. சகவாச தோஷம்தான். சனிதசையில் சனிபுக்தி இன்னும் சிலமாதங்களில் முடிந்துவிடும். அதன்பிறகு நல்ல காலம்தான். கவலைப்படவேண்டாம் என்று சொல்லுங்கள்” என்றார். அதற்குள் அவர் மனைவி ஒரு டபரா-தம்ளரில் காப்பி கொண்டுவந்து கொடுத்தார்.

என்ன சொல்லப் போகிறாரோ என்று கலக்கத்துடன் வந்த எனக்கு மிகப் பெரிய பாரம் இறங்கியதைப் போல் இருந்தது. நன்றியுடன் அவரைப் பார்த்தேன். “அவனைப் பற்றி இன்னும் ஏதாவது கேட்கலாமா?” என்றேன். “வேண்டாம். படிப்புதானே இப்போது முக்கியம்? மற்றதெல்லாம் பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம்” என்றார். 

"பரிகாரம் செய்யவேண்டுமானால் தயவு செய்து சொல்லுங்கள்" என்றேன். “அவர்களுக்கு வசதி இருந்தால் இந்த இரட்சையை வாங்கி அவன் கையில் கட்டச் சொல்லுங்கள். சிலபேரால் தினசரி முறையாகப் பூஜையோ, தியானமோ, பிரார்த்தனையோ செய்ய இயலாமல் போகும். அவர்களுக்கு இந்த இரட்சை சிறந்த பரிகாரமாகும். விலை அறுநூறு ரூபாய். ஆனால் வாங்கவேண்டுமென்று கட்டாயமில்லை” என்று ஒரு தாயத்தை எடுத்து மஞ்சள் குங்குமம் தடவி ஒரு சிறிய காகிதப்பையில் வைத்துக் கொடுத்தார். வாங்கிக்கொண்டேன். அது பெரிய தொகையல்லவே!

“தங்களுக்கு எவ்வளவு தர வேண்டும்?” என்றேன் தயக்கத்துடன்.

அவர் சிரித்தார். “என் பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில் இருக்கிறார்கள். திரும்பிவர மாட்டேன்  என்கிறார்கள். இதோ பார்க்கிறீர்களே, வீடு, நானும் மனைவியும்தான் இருக்கிறோம். நாலு கிரவுண்டு காலிமனை பதினைந்தாயிரத்துக்கு வாங்கினேன். கட்டுவதற்கு நாற்பதாயிரம் ஆயிற்று. இன்று ஐந்து கோடி பெறும். யாருக்காக நான் பணம் சேர்க்க வேண்டும்? நீங்கள் விரும்பினால் கற்பூரத்தட்டில் ஏதாவது வையுங்கள். எந்தக் கட்டாயமுமில்லை” என்றார் புன்னகை மாறாமல்.

நூறு ரூபாய் வைத்தேன். அவரை வணங்கி எழுந்தேன். ஒரு எஸ்.ட்டி.டி. பூத்திற்குச் சென்று நண்பரின் மனைவியிடம் தகவல் சொன்னேன். “என் வயிற்றில் பாலை வார்த்தீர்கள்” என்று சற்று நிம்மதியோடு பேசினார்.

(பின்கதைச் சுருக்கம்-1: அந்த ஜோதிடர் அடுத்த சில மாதங்களில் இறைவனடி சேர்ந்தார். என்னுடைய ஜாதகத்தை அவரிடம் காட்டவேண்டுமென்று எண்ணினேன். நடக்காமல் போனது.)

(பின்கதைச் சுருக்கம்-2: தாயத்து, பையனின் கைக்குப் போயிற்று. அதைத் தோள்பட்டையருகில் அணிந்துகொண்டான். அவன் மனநிலையில் நல்ல தெளிவு ஏற்பட்டது. சிலமாதம் வெளிநாடு போய் உறவினர்களுடன் இருந்தான். கணினிகளில் பயிற்சி பெற்றான். அடுத்த கல்வியாண்டில் இந்தியாவிலேயே வேறொரு பல்கலையில் சேர்ந்து பட்டம் பெற்றான். போதை மருந்துகள் அவனிடம் எட்டியும் பார்க்கவில்லை. இன்னொரு மாநகரத்தில் வேலையில் சேர்ந்தான்.)

 ***

உலகில் எத்தனை வகை மனிதர்கள்?

நேற்று என்னை ஏளனமாகச் சிரித்த பெண்-ஜோதிடரையும் இன்று இன்முகத்தோடு வழியனுப்பும் இவரையும் மனம் தன்னையறியாமலேயே ஒப்பிட்டுப் பார்த்தது. அவரும் வசதியானவர்தான். இவரும் வசதியானவர்தான். ஆனால் பொருளீட்டும் மனநிலையில்தான் எவ்வளவு வேற்றுமை?  

ஆனால், நான் வந்த வேலை நல்லபடியே முடிந்துவிட்டதால்,  அந்தப் பெண்மணிமேல் நேற்று எழுந்த ஆத்திரம் பாதிக்குமேல் கரைந்துபோய்விட்டது. மீதமுள்ள ஆத்திரத்தைக் கொண்டுதான் அவரை நாளைக்குச் சமாளிக்கவேண்டும். மனதிற்குள் ஏற்கெனவே போட்டிருந்த திட்டத்தை மனதிற்குள்ளாகவே மீள்பார்வை செய்துகொண்டேன்.

***

மறுநாள் காலை எட்டுமணி இருக்கும். என் தொலைபேசி அழைத்தது. பெண் ஜோதிடரின் செயலாளர்! என்னடா இது ஆச்சரியமாக இருக்கிறதே என்று எடுத்தேன். “வணக்கம் சார்” என்றாள் அந்தப் பெண்.

“சார் நீங்கள் எத்தனை மணிக்கு வருவீர்கள் என்று தெரிந்துகொள்ளலாமா?” என்றார். சரிதான், நம் வழிக்கு வருகிறார் என்று தெம்பு வந்தது. “என்னங்க அவசரம்? விமானத்தில் வருகிறார் அவர். எப்படியும் பதினோரு மணிக்குள் வந்துவிடுவார்” என்றேன் அலட்சியமாக.

“கோபித்துக் கொள்ளாதீர்கள் சார்! அம்மா கேட்கச் சொன்னார்கள்” என்று போனை வைத்தாள்.

நான் சிரித்துக்கொண்டேன். பதினோரு மணிக்கு நானே அவர்களைத் தொடர்புகொண்டேன். மீண்டும் “வணக்கம் சார்” பெண்மணிதான் எடுத்தார். “அவர் விமான நிலையத்தில் இருக்கிறார். ஆனால் போக்குவரத்து நெரிசல் அதிகமாம். சற்றுத் தாமதம் ஆகலாம். பரவாயில்லையா?’ என்றேன் வருத்தம் தெரிவிக்கும் பாவனையில்.

‘அம்மாவிடம் கேட்டுச் சொல்கிறேன்’ என்ற பதிலை எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் இவரோ, “அதனால் என்னங்க? வரட்டும், பரவாயில்லை” என்று தொலைபேசியை வைத்துவிட்டார்.

நான் மீண்டும் சிரித்துக்கொண்டேன்!

***

ஒரு மணி சுமாருக்கு அவர்களிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்பு. பாவம், ஏமாந்து போயிருக்கிறார்கள்.  நான் எடுக்கவில்லை. விடாமல் அடித்துக்கொண்டிருந்தது. நான் விடாமல் சிரித்துக்கொண்டிருந்தேன். பிறகு பகல் உறக்கம் கண்களைத் தழுவிக்கொண்டது.

***

மணி நாலு.  அதற்குள் இரண்டுமுறை அழைத்திருக்கிறார்கள். பாவம், தங்களைச் சந்திக்க யாரோ ஒரு பணக்காரர் வரப்போகிறார் என்று  நம்பி, காத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்!

உண்மையில் நான் திட்டமிட்டிருந்தது வேறு; இப்போதோ, அவர்கள் மீது கழிவிரக்கமே உண்டாயிற்று. அந்தப் பெண்மணி உண்மையிலேயே நல்ல ஜோதிடராகவும் இருக்கக்கூடும். ஆனால் ஒரு நல்ல மனிதர் அல்லர். இங்கிதம் தெரிந்தவர் அல்லர். அவ்வளவே. அதற்காக அவரை நான் பழிதீர்க்க வேண்டுமா?

ஒரு டாக்டரிடம் போகிறோம். மணிக்கணக்கில் காத்துக்கிடக்கிறோம். கேட்ட பணம் தருகிறோம். அவர் எழுதும் மருந்துகளை மறுவார்த்தையின்றி வாங்குகிறோம். நோய் குணமாவதில்லை. அதற்காக அவரைப் பழிதீர்க்க நினைக்கிறோமா?

லஞ்சம் கொடுத்த பிறகும் அரசு அலுவலகங்களில் நடையாய் நடக்கவிடுகிறார்களே, அவர்கள்மீது யாராவது கைவைக்க முடிகிறதா? புகார் கொடுத்தாலும் பாதகம் நமக்குத்தானே?

இந்தப் பெண்ஜோதிடரை நான் இப்படி அலைக்கழிக்கவைப்பது தவறு என்று மனம் சொன்னது. ஒருவேளை இவரை நான் சந்தித்திருந்தால், இன்னும் விலை உயர்ந்த பரிகாரங்களைச் சொல்லி அதிகப் பணச்செலவு ஏற்படுத்தியிருப்பாரோ என்னவோ! அதனால் தான் அந்தச் சந்திப்பு தவிர்க்கப்பட்டதோ?

நம் இந்தியநாட்டில், அறிவுக்கு மரியாதை தருபவர்கள் குறைவு. அதனால்தான் அதை இலவசமாகவே எதிர்பார்க்கிறார்கள். வெளிநாடுகளில் எந்த ஒரு கூட்டத்திற்கும் நுழைவுக் கட்டணம் கொடுத்தால்தான் உள்ளே விடுவார்கள். இங்கோ, காசு கொடுப்பார்களோ இல்லையோ என்ற அவநம்பிக்கையுடனேயே அறிஞர்கள் தம் அறிவை இறக்கிவைக்க வேண்டியிருக்கிறது. அத்தகைய பின்னணியில், வக்கீல்களைப்போல, ‘முதலில் பணத்தை வை, பிறகு உள்ளே வா’ என்று ஜோதிடர்கள் கூறினால் அதில் என்ன தவறு இருக்கமுடியும்?

கூப்பிட்ட இடத்திற்கு வர மறுக்கும் உரிமை ஓர் ஆட்டோ ஓட்டுனருக்கு இருக்குமானால், தன் சேவைக்கு உரிய பணத்தைத் தரக்கூடியவனாகப் பார்த்து, அவனுக்கு மட்டுமே ஜாதகம் பார்க்கமுடியும் என்று சொல்லும் உரிமை ஒரு ஜோதிடருக்கு இல்லாது போகுமா? அதற்கு நான் ஏன் ஆத்திரப்படவேண்டும்?    

ஒவ்வொரு ஆணின் மனத்திலும் ஒரு துரியோதனன் ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறான். ஒரு பெண்ணால் இலேசாக அவமதிக்கப்பட்டாலும், உள்ளிருக்கும் துரியோதனன் “அன்று நகைத்தாளடா! – உயிர் மாமனே!..” என்று புலம்பத் தொடங்கிவிடுகிறான் என்ற மனோதத்துவம் எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது.

ஒரு காகித உறையில் ஐநூறு ரூபாய்களை இட்டேன். ஜோதிடர் வீட்டை நோக்கி நடந்தேன்.

****

செயலாளப் பெண்மணி இருந்தார். “என்ன சார் ஆயிற்று? அவர் வரவேயில்லையே?” என்றார். “அம்மா ரொம்ப நேரம் அவருக்காகவே இருந்தார்கள். இப்போதுதான் மார்க்கெட்டுக்குப் போனார்கள். வர முடியவில்லை என்றால் சொல்லியிருக்கலாமே! பாவம் நீங்கள்தான் என்ன செய்வீர்கள்? பெரிய மனிதர்களே இப்படித்தான்...” என்றார்.

“மன்னிக்க வேண்டும் அம்மா! என்னிடமும் அவர் சொல்லவில்லை. வழியில் ஏதாவது ஆகியிருக்கவேண்டும். தயவுசெய்து அம்மாவிடம் நான் வருத்தம் தெரிவித்ததாகச் சொல்லிவிடுங்கள்” என்றேன். காகித உறையைக் கொடுத்தேன் - அவர் முகத்தைச் சரியாகப் பார்க்காமலேயே  

“என்ன சார் இது? “ என்று புருவத்தை உயர்த்தினார்.

“ஒன்றுமில்லை. இதை அம்மாவிடம் கொடுத்துவிடுங்கள். என்றாவது ஒருநாள் என் நண்பர்  வரக்கூடும். அப்போது தாமதிக்காமல் அவரை ஜாதகம் பார்க்கச் சொல்லுங்கள். வரட்டுமா?” என்று கிளம்பினேன்.

(பின்கதைச் சுருக்கம்-3: ஒரு சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் அந்த வீட்டருகில் செல்ல நேர்ந்தது. பெண் ஜோதிடர் மறைந்துவிட்டாராம். மகன் பெயரில் கணினிப் பயிற்சிநிலையம் நடப்பதாகப் பலகை சொல்லியது.)

(பின்கதைச் சுருக்கம்-4: மேற்படி அனுபவங்களுக்குப் பிறகு, நாமே ஜோதிடம் பயின்றால் என்ன என்ற அரிப்பு ஏற்பட்டதன் பேரில், கடினமாக உழைத்து ஜோதிடத்தில் சிறிது பரிச்சயம் பெற்றதும், அந்த அளவில என்னிடம் வந்த நெருங்கிய நண்பர்களுக்கு நான் சொன்ன சிலவிஷயங்கள் பலித்ததும், தனிக்கதை.  ஆனால் என்னுடைய ஜாதகத்தை நானே பார்த்துக்கொள்ள முடியாமல் போய்விட்டது. காரணம் நான் பிறந்த சரியான நேரம் குறித்துவைக்கப் படவில்லை!)

(பின்கதைச் சுருக்கம் 5: என் நண்பரின் மகனுடன் எனக்குத் தொடர்பு விட்டுப் போனது. வேறோருவர்மூலம் கேள்விப்பட்ட செய்தி இது: வேலைக்குச் சேர்ந்த சில மாதங்களிலேயே, துரதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு வாகன விபத்தில் அவன் அகால மரணம் அடைந்துவிட்டானாம்! அதனால் தானோ என்னவோ, “இன்னும் ஏதாவது கேட்கலாமா?” என்றதற்கு அந்த ஜோதிடர், “வேண்டாம். படிப்புதானே இப்போது முக்கியம்? மற்றதெல்லாம் பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம்” என்று கூறினார்? மரணம் பற்றிய தகவல்களை எவ்வளவு திறமையான  ஜோதிடரும் வெளிப்படையாகக் கூறுவதில்லையே!)

 © Y Chellappa 

Email: chellappay@yahoo.com