அமெரிக்காவில் குப்பை கொட்டுவது எப்படி?

அமெரிக்காவில் குப்பை கொட்டுவது எப்படி?

இன்று கிழமை செவ்வாய்-3

அமெரிக்காவில் 15ஆவது நாள்

(அட்லாண்டிக் கடலோரம்)

திருமணமான தமிழ்ப் பெண்களுக்கு மிகவும் பிடித்த சொற்றொடர்களில் ஒன்று "குப்பை கொட்டுதல்" ஆகும். அடிக்கடி பயன்படுத்தாவிட்டாலும், கணவனின் பிறந்த நாளன்றோ, அல்லது, தங்கள் திருமண நாளன்றோ "இத்தனை வருடம் உங்களோடு  குப்பைகொட்டி என்ன பயன்?" என்ற கேள்வி தவறாமல் எழுப்பப்படுவதும், அதற்கு கணவர்கள் பதில் சொல்லத் தெரியாமல் (அல்லது பதில் சொல்லி மேலும் இக்கட்டில் சிக்கிக் கொள்ளாமல்) திருதிருவென்று விழிப்பதும் வழக்கமான நிகழ்ச்சிகள். ஆறுமுகம் முதல் அம்பானி வரை இதில் மாற்றமில்லை.

(ஒரு மாறுதலுக்காகக்கூட எந்தக் கணவரும் தன் மனைவியைப் பார்த்து இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டதாகத் தகவல் இல்லையே ஏன்?)

அது மட்டுமல்ல, சங்கத் தமிழிலிருந்த எவ்வளவோ  சொற்கள் வழக்கொழிந்து போனாலும், 'குப்பை கொட்டுதல்' போன்ற குப்பையான சொற்கள் அழியாமல் நிரந்திரமாக இருக்கின்றன என்றால் அந்தக் குப்பையில் ஏதோ பொக்கிஷம் இருக்கத்தானே வேண்டும்!

இதைப்பற்றி நன்கு சிந்தித்து வையுங்கள். ஏதாவது தமிழ்த் தொலைக்காட்சியில் இரவுநேர விவாதப் பொருளாக எடுத்துக்கொள்ளுது உங்களைச் சிறப்பு விருந்தினராக  அழைக்க சிபாரிசு செய்கிறேன்!  

இப்போது நாம் எடுத்துக்கொண்ட தலைப்பிற்குள் போகலாம்.

அன்றாடம் நம் வீடுகளில் உற்பத்தியாகும் குப்பைகளைக் கொண்டு காம்போஸ்ட் உரம் தயாரிக்கலாம்; பிளாஸ்டிக் உறைகளையும் பொருட்களையும் தனிமைப்படுத்தினால்  மறுசுழற்சி செய்வோருக்கு விற்பனை செய்யலாம். வீணாகிப் போன மின்னணுப் பொருட்களை அவற்றை வாங்குவதற்கென்றே விளம்பரப்படுத்தும் நபர்களை போனில் அழைத்து விற்பனை செய்யலாம். வந்த வரை இலாபம் தானே! குப்பையில் மாணிக்கம்!

ஆனால் அமெரிக்காவில் குப்பையை விற்க முடியாது. கண்ட இடத்தில் குப்பையைப் போடவும் முடியாது, அதேபோல் நினைத்த நேரத்தில் மூட்டை கட்டி வாசலில் வைக்கவும் முடியாது.

ஒவ்வொரு நாளைக்கு ஒவ்வொரு குப்பையில் என்று சம்பந்தப்பட்ட நகர சபை முடிவு செய்கிறது. உதாரணமாக நியூ ஜெர்சியில் பல ஊர்களில் திங்கட்கிழமைகளில் காகிதங்கள் மற்றும் அட்டையிலான பொருட்கள் மட்டுமே தெருக்களில் கொண்டு வந்து வைக்க வேண்டும். நகர சபை வண்டி அவற்றை எடுத்துச் செல்லும். ஆனால் அவற்றை அலங்காரமாகக் கட்டிவைக்கவேண்டும். டிவி, பிரிட்ஜ் பேக்கிங்கில் வரும் பெட்டிகளைத் தட்டையாக மடிக்கவேண்டும். அவற்றுடன் வரும் தெர்மகோல்களைத் தனியாக எடுத்து செவ்வாய்க்கிழமையன்று தான் போட வேண்டும் (பிற பிளாஸ்டிக் பொருட்களுடன்).

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் நியூயார்க்கில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, அதிகாலை நேரத்தில் மாணவர்கள் தெருத்தெருவாகப் போய், வீட்டு வாசல்களில் குவிக்கப்பட்டிருந்த பழைய புத்தகங்களை நோண்டிக் கொண்டு இருந்ததைப் பார்த்தேன். அவற்றுடன் பழைய கம்ப்யூட்டர்கள் ஏராளமாகக் கிடந்தன. அவற்றை ஸ்குரூடிரைவர் கொண்டு கழற்றி, தங்களுக்கு வேண்டிய பகுதிகளை மட்டும் மாணவர்கள் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்!

ஒரு மணிநேரம் கழித்து அதே தெருவுக்குத் திரும்ப வந்தபோது நடைபாதைகள்
துடைத்து வைத்தது போல் சுத்தமாக இருந்தன. நகராட்சி குப்பை வண்டி அவற்றைக் கொண்டு போய்விட்டது!

வீடு காலி செய்பவர்கள்,  பெரும்பாலும் தங்களிடம் இருக்கும் மரச்சாமான்களை வீதியிலேயே எறிந்து விடுவதுதான் வழக்கம். தேவையானவர்கள் தேவையானதை அங்கிருந்து எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஆனால் அதற்கு கிராக்கி இல்லை.

ஆனால் நியூஜெர்ஸியில் இம்மாதிரி வீதியில் எறியப்பட்ட சாமான்களைப் பொறுக்கி எடுத்துக் கொண்டு போவது தடை செய்யப்பட்டுள்ளது. அந்தப் பணிக்காக நியமிக்கப்பட்டுள்ள நிறுவனம் இதற்கான விளம்பரத்தை சில வருடங்களுக்கு முன்பு செய்தித்தாள்களில் பெரிதாக வெளியிட்டிருந்தது. அதுமட்டுமல்ல, குப்பையில் இருந்து ஒரு பிரிண்ட்டரை  எடுக்க முயன்ற மாணவனுக்கு  அபராதமும் விதிக்கப்பட்டது!

கிழிந்து போன மற்றும் பழையதான துணிகளை என்ன செய்வது என்பதுதான் இங்குள்ள பெரிய பிரச்சினை. முதியோர் இல்லம் போன்ற உதவியேற்கும்  நிறுவனங்களுக்குக் கொடுக்கலாம்தான். ஆனால் துணிமணிகள் சுத்தம் செய்யப்பட்டு இஸ்திரி போடப்பட்டு, முன் அனுமதி பெற்று, நாமே அங்கு நேரடியாகச் சென்று கொடுத்தால்தான் பெற்றுக் கொள்வார்கள். அதிலும் பாதிப் பொருட்களை ஏற்பதற்குத் தகுதியில்லை என்று திருப்பிக் கொடுத்துவிடுவார்கள்.

இந்தியாவிலும் இதே போன்ற நிலைமை தான். குறிப்பாகத் தமிழ்நாட்டில். பழைய துணிகளை வாங்கிக்கொள்ளும் ஏழைகள்  யாரும் இல்லை. 'உதவும் கரங்கள்' போன்ற பெரிய அளவிலான அற நிறுவனங்கள் கூட, பழைய துணிகளை ஏற்பதில்லை. உணவுப் பொருள் அல்லது பணம் இரண்டை மட்டுமே ஏற்கிறார்கள். இலவசங்களின் தயவாலும், தேர்தல் நேரத்தில் பொழியும் பணமழையாலும் ஏழைகளே இல்லாத மாநிலமாகத் தமிழ்நாடு உருவாகிக் கொண்டு வருகிறது. தெருவெங்கும் கோலோச்சும் மதுக்கடைகளை அகற்றிவிட்டால் தனிநபர் வருமானம் மேலும் அதிகரிப்பது உறுதி.

மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்னால் நான் வைத்துவிட்டுப் போன மெல்லிய ஈரிழைத்துண்டு, மேலும் சிதிலமடைந்து கிடப்பதை மகள் வீட்டில் கண்டேன். ஒரு பனியனும் வேட்டியும் மஞ்சளும் பழுப்புமாகிப் பயன்படுத்த முடியாமல் போயிருந்தன. இம்முறை நாடு திரும்பும் போது அவற்றை எடுத்துச் சென்று இந்தியக் குப்பையில் எறிய வேண்டும்.   அமெரிக்காவில் நம்மால் குப்பை கொட்ட முடியாது!

-இராய செல்லப்பா நியூஜெர்சியில் இருந்து.