இது நியாயமா...?

பதிவு எண்  39/2017

 இது நியாயமா...?

-இராய செல்லப்பா

பள்ளிப் பருவத்தில் நடந்த நிகழ்ச்சி.

அப்போதெல்லாம் தமிழகப் பள்ளிகளில் பேஸ்பால் (ஆம், அமெரிக்காவின் BASEBALL தான்!) விளையாட்டு இடம்பெற்றிருந்தது. சதுரமான விளையாட்டுத்தளம். நான்கு மூலைகளிலும் நான்கு மட்டையாளர்கள் நிற்கவேண்டும். கிரிக்கெட் மட்டையைப் போல் அல்லாமல் உருண்டையாக இருக்கும் மட்டையால், பந்தை அடிக்கவேண்டும். கிரிக்கெட் பந்தைவிட இரண்டுமடங்கு பெரிதாக ஆனால் அவ்வளவு அழுத்தமாக இல்லாத பந்து. பந்தை ஒருவன் வீசுவான். நாம் அடித்துவிட்டு, மட்டையைத் தரையில் போட்டுவிட்டு, சதுரத்தின் அடுத்த மூலையை நோக்கி ஓடவேண்டும்.

தொங்குவது தினத்தந்தியா?

அன்று பந்து வீசியவன், பந்தைப் போலவே பெரிய உருவம் கொண்டவன். ஆகவே பந்து சற்றே வேகமாக வந்து விழுந்தது - மட்டையின்மேல் அல்ல, என் தலைமேல்! வலியென்றால் அவ்வளவு வலி. தலைசுற்றிக் கீழே விழுந்துவிடுவேன் போல் கண்கள் இருண்டுகொண்டுவந்தது.  அடுத்த நிமிடம், மட்டையைக் கீழே எறிந்தேன், தரையில் இருந்து கல் ஒன்றை எடுத்து அவன் மேல் எறிந்தேன். எப்படியோ குறிதவறாமல் அது அவனது நெற்றியைப் பதம் பார்த்துவிட்டது. அவன் ‘ஐயோ’ என்று அலறினான். துடிதுடித்தான்.

பந்துபட்ட வலியால் துடித்தபடி நான் கீழே விழுந்தேன். கல் தாக்கிய வலியால் அவன் கீழே விழுந்தான். பி.டி.மாஸ்டர் ஓடிவந்து என்னை ஓங்கி ஓரடி கொடுத்தார். அவனையோ, அன்போடு தூக்கியெடுத்து உபசரித்தார். நெற்றியைத் தடவிக் கொடுத்தார்.

இன்றுவரை எனக்கு விளங்கவேயில்லை: முதலில் அடிபட்டவன் நான். வலியால் முதலில் துடித்தவனும் நான்தான். எனக்கு மேலும் ஒரு தர்ம அடி கிடைத்தது. ஆனால் அவனுக்கு ஏன் அடிக்குப் பதில் அன்பு கிடைக்கிறது? இதுதான் நியாயமா?

ஒருவேளை, அவனுக்கு முன்பாக நானும் அலறித்துடித்து ஆர்ப்பாட்டம் செய்திருந்தால், எனக்கும் அதே அன்பு கிடைத்திருக்குமோ?

****

என்னுடைய ‘தாத்தா தோட்டத்து வெள்ளரிக்காய்’ கதையில் ஒரு தோட்டம் வருமே, அதில் ஒரு புளியமரம் இருந்தது. அதில் ஊஞ்சல் கட்டி ஆடுவோம். சற்றுத் தொலைவில்  ஒரு மாமரமும் இருந்தது. ஆனால் அதில் ஊஞ்சல் கட்டுவதில்லை. காரணம் தெரியாது. ஆனால் அந்தப் புளியமரம் அடுத்த வருடம் வெட்டப்பட்டு விட்டதாம். வீட்டில் புளியமரம் வைக்கக்கூடாதாம். வைத்தால் அந்த வீடும் நிலமும் கையைவிட்டுப் போய்விடுமாம்.

ஒவ்வொருமுறை அந்தப் புளியமரத்தை வெட்டவேண்டும் என்று நினைக்கும்போதும் அதில் காகங்கள் கூடு கட்டியிருக்குமாம். கூடுகளை அழிக்கவேண்டாமே என்று மரத்தை வெட்டாமல் விடுவார்களாம். கடைசியாக ஒரு சமயம், காகத்தின் கூடுகள் இல்லாத நிலை வந்தவுடன், மரத்தை வெட்டினார்களாம். காக்கைகளின் கூடுகளை மட்டுமல்ல, குளவிக்கூடுகளையும் அழிக்க உடன்படமாட்டார் பாட்டி. குடிசையின் வெளிப்புறச் சுவரின் இடுக்குகளில் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட குளவிக்கூடுகள் இருக்கும். அருகில் போவதற்கே சிறுவனான எனக்குப் பயமாக இருக்கும். பெரிய குளவி ஒன்று அடிக்கடி ரீங்காரமிட்டபடி சுற்றிச்சுற்றி வரும். கொஞ்சநாள் பொறுத்தால், கூட்டை உடைத்துக்கொண்டு குஞ்சுக்குளவி வெளியே போய்விடும், அதுவரை பக்கத்தில் போகாமல் இரு என்பார் பாட்டி.

புளியங்கொட்டையைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் இந்தக் கேள்வி என் மனத்தில் எழுந்துகொண்டே இருக்கும்:  காக்கையின் கூட்டையும், குளவியின் கூட்டையும் காப்பாற்ற நினைப்பவர்கள், புளியமரத்தை வெட்ட நினைப்பது சரியா? நியாயமா?

****

எங்கள் வீட்டருகில் ஒரு தேநீர்க்கடை இருந்தது. காலையில் ஐந்தரை மணிக்கெல்லாம் கடை திறந்துவிடும். உடனே கூட்டம் சேர்ந்துவிடும். குறைந்தது பத்துப் பேராவது இருப்பார்கள். தேநீர் தம்ளரைக் கையில் பிடித்தபடி அன்றைய ‘தினத்தந்தி’க்காக ஆவலோடு காத்திருப்பார்கள். பேப்பர் வந்தவுடன் அதை நான்குபேர் பிரித்துப் பங்குபோட்டுக் கொண்டு படிப்பார்கள். சிலர், தன் கையில் மூன்றாவது பக்கம் இருந்தாலும், அடுத்தவர் கையில் இருக்கும் முதல் பக்கத்தையே எட்டிஎட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதும் உண்டு. அதுவரை தேநீர் மட்டுமே அருந்தியவர்கள், பேப்பர் கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் ஒரு பொறையோ, ‘பன்’னோ ஆர்டர் செய்வதும் உண்டு. சிலர், எதுவுமே சாப்பிடாமல் வெறும் பேப்பரையே கையில் வைத்துக்கொண்டு ஒருமணிநேரம் பொழுதுபோக்குவதும் உண்டு.

பகல் உணவுக்காகப் பள்ளியிலிருந்து நான் வரும்போது பேப்பர் படிக்கப்போவேன். அப்போது பேப்பரின் வடிவம் சிதைந்திருக்கும். கண்டபடி மடிந்திருக்கும். கசங்கியிருக்கும். ஓரங்களில் எண்ணெய்ப் பசையும் கலந்திருக்கும். நடுவில் சில பக்கங்கள் கிழிந்திருக்கும்.

மாலையில் பஜ்ஜி போடுவார் கடைக்காரரின் மனைவி.  உடனே கடைக்காரர், மீதியிருக்கும் தினத்தந்தியின் பக்கங்களைப் பதினாறாக மடித்துக் கிழிப்பார். கிழித்த துண்டுகளை ஒரு நீண்ட இரும்புத்தண்டில் செருகுவார். பஜ்ஜி கேட்போருக்கு இந்தத் துண்டுப் பேப்பரில்தான் பஜ்ஜியை வைத்துச் சுற்றித்தருவார். பஜ்ஜியைச் சாப்பிட்டவர்கள், அந்த எண்ணெய்ப் பசையைப் போக்க மேலும் சில தினத்தந்தித் துண்டுகளை விரும்பிக்கேட்டு, கை துடைத்து, எறிவார்கள்.

மாலையில் நான் போய், ‘மாலைமுரசு’ படிப்பேன். அப்போது மீதியிருக்கும் தினத்தந்தித் துண்டுகள் என் கண்ணில்படும். ஒன்றில் ‘சதக் என்று குத்தி’ என்று பெரிய எழுத்தில் இருந்தது. ‘குத்தி’ என்று இருந்ததே, குத்தி’னானா’, குத்தி’னாளா’ என்று அறிய ஆவலாக இருக்கும். ஆனால் மீந்திருக்கும் எந்தத்துண்டிலும் அதனுடைய தொடர்ச்சிப் பகுதி இருக்காது. யார், யாரைக் குத்தினார்கள், எந்த ஊரில், என்ன தகராறு  என்று தெரிந்துகொள்ளாவிடில் தலை வெடித்துவிடும் போலிருக்கும். உடனே பக்கத்தில் இருக்கும் வேறு ஏதாவது தேநீர்க்கடைக்குப் போய் அன்றைய தினத்தந்தியைத் தேடுவேன். அங்கும் இதே நிலைதான். காலை தினத்தந்தி, மாலைக்குள் துண்டுதுண்டாகி இருக்கும். அது மட்டுமல்ல, அங்கிருந்த ஒரு துண்டில்  ‘வரும் திங்கட்கிழமை ஆறுமணிக்கு’ என்ற வாசகம் கண்ணில் படும். அதன் தொடர்ச்சித்துண்டு இருக்காது. அந்த ஆறுமணிக்கு என்ன நடக்கப்போகிறது, எந்த இடத்தில் நடக்கப்போகிறது  என்று தெரிந்துகொள்ளாமல் தூக்கம் வராதுபோல் ஆகிவிடும்.

அப்படி ஒருநாள் மாலைமுரசு படித்துக்கொண்டிருந்தபோது, பஜ்ஜி வாங்கவந்த ஒருவருக்கு, தினத்தந்தியின் கிழித்த துண்டு இல்லாததால், அன்றைய முரசின் ஒரு பகுதியையே கிழித்து, அதில் பஜ்ஜியைச் சுற்றிக் கொடுத்தார் கடைக்காரர். வந்தவர் பஜ்ஜியைச் சுவைத்துவிட்டு, ‘நேற்று மாதிரி டேஸ்ட்டா இல்லையே’ என்று முகம் சுளித்தார். கடைக்காரருக்கு நகைச்சுவை உணர்வு அதிகமோ, அல்லது உண்மையைத்தான் சொன்னாரோ தெரியவில்லை. சொன்னார்: ‘அதொண்ணும் இல்லீங்க! நேற்று ‘தந்தி’ பேப்பரில் சுற்றிக்கொடுத்தேன். இன்று ‘முரசு’ பேப்பரில் கொடுத்தேன் இல்லையா, அதாங்க டேஸ்ட்டு வித்தியாசப்படுது.’

அறிவுச்சுவையை ஊட்டுவதற்காக ஆரம்பித்த பேப்பரை, இப்படி பஜ்ஜிக்கான பேப்பராக மாற்றுவது நியாயமா? ஆதித்தனார் பார்த்தால் என்ன சொல்லுவார்?

© Y Chellappa

Email: chellappay@gmail.com